3D Digital Methods of Clothing Creation for Disabled People

The goal of the study is to expand the new 3D garment creation method which has been developed by our team to cover other morphological targets. This creation process, applied until now to typical human body, shapes can be also used in the case of the atypical posture of the human being. The purpose of this study was to obtain 2D patterns of disabled people, especially for people afflicted with severe scoliosis. In our paper we introduced the pathology of this disease as well as the strong influence of this disability on the garment creation process. We present the method which has been used to capture the 3D shape of the body. Two methods of 3D pattern making are proposed. The first method, using virtual try-on, is an empirical method which uses the knowledge and know-how of pattern makers. The second method is a more rigorous one that shows the feasibility of creating a tailored garment directly on a 3D body shape. This method takes into account the 3D evolution of the body as well as the comfort and well-being of the customer, managed by the values of 3D ease allowance. Finally the result shows that the two methods can be used in different garment industries.

Celem artykułu było podjęcie próby zaproponowania i rozwinięcia nowej numerycznej metody tworzenia odzieży w przestrzeni trójwymiarowej, opracowanej przez nasz zespół, dla niestandardowych, atypowych sylwetek. W pracy zaprezentowano koncepcję o możliwości wykorzystania tradycyjnego procesu tworzenia form odzieży (metoda bazująca na wzorcowej, proporcjonalnej sylwetce) dla przypadku nietypowej sylwetki użytkownika. Podjęte rozważania miały na celu uzyskanie dwuwymiarowych wzorców form odzieży dla osób niepełnosprawnych, w tym przypadku osób cierpiących na ciężką skoliozę. W artykule zaprezentowano wybrane zagadnienia związane z patologią choroby, jak również ich silny wpływ na proces tworzenia odzieży. Przedstawiono także metodę, którą wykorzystano do generowania trójwymiarowego wirtualnego manekina osoby dotkniętej w/w chorobą. Zaproponowano dwie metody uzyskiwania form odzieżowych w przestrzeni 3D. W pierwszej metodzie, wykorzystano narzędzie wirtualnej przymiarki (system CAD), która jako metoda empiryczna, bazuje na wiedzy i doświadczeniu konstruktora form odzieżowych. Druga przedstawiona metoda jest bardziej dokładna w porównaniu do pierwszej, która prezentuje możliwości stworzenia poprawnie dopasowanej odzieży, bezpośrednio na sylwetce 3D. Metoda ta bierze pod uwagę nieregularność budowy sylwetki ludzkiej, jak również komfort i dobre samopoczucie użytkownika, zależne od wartości dodatku konfekcyjnego – luzu. Wyniki pracy prezentują potencjał oraz możliwość wykorzystania proponowanych rozwiązań zarówno w produkcji odzieży masowej jak i masowej indywidualizacji.