Involvement of EU Member States in PESCO Projects: A Comparative Analysis

The European Economic Community/European Union was born as an economy-oriented organization, which was to facilitate rebuilding of the Old Continent after WWII through extensive cooperation, particularly in trade. However, the appetites of the state leaders were growing along the progress of the integration processes; the economic success was an argument for further integration of the European countries. Due to this, the organization was given the ability to make decisions and influence decision-makers at the national level in subsequent spheres that earlier were the sole prerogative of states. Still, for many years EU members determinedly guarded their competences regarding broadly understood security, predominantly defence. Successive attempts to accelerate integration in this area were not effective enough to develop a real common defence policy. One of the last initiatives, Permanent Structured Cooperation (PESCO), is supposed to help change this situation. It is therefore necessary to pose several questions: What is PESCO? What is EU members’ attitude towards developing this form of cooperation? What does this cooperation look like at the early implementation stages? What factors determine the involvement of the ‘old’ and ‘new’ EU member states? This article is an attempt to answer these questions.

Wspólnota Europejska/Unia Europejska zrodziła się jako organizacja ekonomiczna, która poprzez pogłębioną współpracę, zwłaszcza handlową, pozwolić miała na szybką odbudowę Starego Kontynentu ze zgliszczy wojennych. Apetyty przywódców państw europejskich rosły jednak w miarę postępujących procesów integracyjnych – sukces ekonomiczny napędzał wolę dalszej pogłębionej integracji państw. Ten stan rzeczy pozwolił wyposażyć organizację w możliwość decydowania i wpływania na decydentów krajowych w kolejnych sferach dotąd wyłącznej aktywności państw. Niemniej na przestrzeni lat państwa unijne zazdrośnie i z wielką determinacją strzegły kompetencji dotyczących szeroko pojmowanego bezpieczeństwa, w tym nade wszystko obronności. Kolejne próby przyspieszenia integracji w tej materii okazywały się nie na tyle skuteczne, by można było mówić o realnej wspólnej polityce obronnej. Jedna z ostatnich inicjatyw – PESCO – ma pomóc odmienić tę sytuację. Konieczne staje się zatem udzielenie odpowiedzi na pytania: Czym ono jest? Jak państwa UE zapatrują się na rozwijanie tej koncepcji współpracy? Jak ta współpraca wygląda na wczesnym etapie jej wdrażania? Jakie wreszcie czynniki determinują zaangażowanie państw „starej” i „nowej” UE? Niniejszy tekst to próba udzielenia odpowiedzi na te właśnie pytania.