Influence of the method of numerical modelling of the connections of the roof truss and vaults with the walls of historic masonry structures on local stress distribution

The work concerns the influence of the method of numerical modelling of the connections of the roof truss and vaults with the walls of historic masonry objects structures on the local stress distribution in the walls. At the outset, the need to search for rational modelling was justified due to the large size of the calculation models and the erroneous results obtained with oversimplification of the model. Four methods of modelling the connections between the walls and roof truss and vaults were analysed. The first method was to describe the elements of walls and foundations as solid elements, the ribs of the vaults and the roof truss as beam elements, and the vaulting webs as shell elements. The remaining methods 2-4 describe the walls as shell elements. In places where the walls join with the roof truss and vaults, fictitious/fictional elements in the form of rigid horizontally-oriented shells were used in model No. 2. In model No. 3, fictitious rigid horizontally-oriented shell elements in addition to local rigid vertically-oriented shells were used, while in model No. 4, only fictitious rigid vertically-oriented shell elements with stepwise decreasing protrusions were introduced. The best solution in terms of local stress distribution turned out to be the description of connections with fictitious shell elements in the case of model No. 4. This approach slightly increases the number of unknowns, and makes the results of stresses in the connection areas realistic in relation to full modelling with solid finite elements.

Praca dotyczy wpływu sposobu numerycznego modelowania połączeń więźby dachowej i sklepień ze ścianami zabytkowych obiektów murowych na lokalny rozkład naprężeń w ścianach. Na wstępie uzasadniono potrzebę poszukiwań racjonalnego modelowania z uwagi na duże rozmiary modeli obliczeniowych lub błędnych wyników przy zbytnich uproszczeniach modelu. Przedstawiono aktualnie stosowane sposoby modelowania, w tym stosowanie sztywnych elementów skończonych między nieprzecinającymi się osiami konstrukcyjnymi elementów. Przeanalizowano cztery sposoby modelowania połączeń więźby dachowej i sklepień ze ścianami. Pierwszy sposób to opisanie elementów ścian i fundamentów elementami bryłowymi, żeber sklepień i więźby dachowej elementami belkowymi, a wysklepek sklepień elementami powłokowymi. Pozostałe sposoby 2-4 to opisanie ścian elementami powłokowymi. W miejscach połącznia ścian z więźbą dachową i ze sklepieniami w modelu No. 2 zastosowano fikcyjne elementy w postaci sztywnych powłok zorientowanych poziomo. W modelu No. 3 również wprowadzono fikcyjne sztywne powłoki poziome oraz lokalnie dodatkowo sztywne powłoki zorientowane pionowo, natomiast w modelu No. 4 wprowadzono tylko fikcyjne sztywne pionowe elementy powłokowe o skokowo zmiennym wysięgu. Najlepszym rozwiązaniem w zakresie rozkładu lokalnych naprężeń okazał się opis połączeń fikcyjnymi elementami powłokowymi w przypadku modelu No. 4. Takie podejście niewiele zwiększa liczbę niewiadomych, a urealnia wyniki naprężeń w rejonach połączeń w stosunku do pełnego modelowania bryłowymi elementami skończonymi.