Eutanazja. Między zabójstwem z litości a aktem samobójstwa

Śmierć i umieranie stanowią dziś temat tabu. Wykluczyliśmy je z kręgu powszedniej codzienności. Są niepożądane, gdyż skutecznie burzą porządek doczesności. Nastąpiła dewaluacja słów dotyczących krańcowych etapów egzystencji, jednakże sam temat nie traci na aktualności, umieranie jest integralną częścią życia we wszystkich jego przejawach. W konfrontacji z chorobą – nawet tą śmiertelną – mamy potężny oręż w postaci nauki; we współczesnej sztuce umierania dominują bowiem trendy naukowe. Nauka nie zgadza się na śmierć. Godzi w główną cechę przypisywaną śmierci – nieodwracalność. Nie oznacza to jednak, że podstawową zasadą poszanowania życia jest przedłużanie go za wszelką cenę. Tym, co diametralnie różni eutanastów od witalistów jest zasada świętości życia, która dla pierwszych jako taka nie istnieje, dla drugich – jest argumentem nadrzędnym i nie podlegającym dyskusji.

Death and dying are taboo today. We excluded them from the circle of everyday everyday life. Are undesirable, because the temporal order effectively storm. There was a devaluation of the words on the end stages of existence, but the same issue is not fading, dying is an integral part of life in all its manifestations. When confronted with the disease – even the deadly powerful weapon we have in the form of science, in the modern art of dying trends dominate scientific fact. Science does not match to the death. It violates the main feature attributed to the death – irreversible. This does not mean, however, that the fundamental principle of respect for life is to extend it at any cost. The thing that is radically different from vitalists eutanastów is the principle of sanctity of life, which for the first as such does not exist, for others – is the overriding argument and not subject to discussion.