Rektorskie uznanie czynu studenta jako przewinienia dyscyplinarnego mniejszej wagi

Celem artykułu jest zwrócenie uwagi na wybrane problemy, w tym na niedoskonałości legi-slacyjne oraz potencjalne rozbieżności interpretacyjne, jakie generuje aktualne ujęcie kary upomnienia, wymierzanej studentowi przez rektora za przewinienie dyscyplinarne mniejszej wagi. Wykorzystując formalno-dogmatyczną metodę analiz, przeprowadzone rozważania skłaniają do wniosku, że de lege ferenda należałoby postulować wyraźne przesądzenie przez ustawodawcę już samego charakteru prawnego kary upomnienia, a także „decyzji” proceso-wej rektora w przedmiocie jej wymierzenia. Z dokonanych ustaleń wynika też, że uznanie rektorskie w przedmiocie wymierzenia kary upomnienia za czyn stanowiący in concreto prze-winienie dyscyplinarne mniejszej wagi nie ma charakteru absolutnego i tym samym trudno je uznać za równoznaczne z dowolnością czy arbitralnością. W drodze analogii należy bowiem przyjąć, że przy kwalifikowaniu przewinienia dyscyplinarnego jako przewinienia mniejszej wagi doniosła rola przypada odwołaniu się zarówno do treści art. 1 § 2 k.k., jak i do posta-nowień art. 115 § 2 k.k. W konsekwencji wypadałoby również zaznaczyć, iż dla objaśnienia istoty przewinienia dyscyplinarnego mniejszej wagi doniosłe znaczenie posiada dotychcza-sowy dorobek doktryny oraz orzecznictwa karnistycznego, w którym starano się objaśnić sens „wypadku mniejszej wagi”.