Aspekty prawne Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa po reformie dokonanej Traktatem Lizbońskim

Artykuł przedstawia analizę prawną rozwiązań dotyczących Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa wprowadzanych przez Traktat Lizboński. Koncentruje się na trzech grupach zagadnień: miejsca WPZiB w strukturze Unii Europejskiej, relacji między WPZiB a działaniami zewnętrznymi Unii oraz niejasności prawnych i terminologicznych powstałych w wyniku wprowadzenia przepisów nowelizujących. Autor zwraca uwagę, iż mimo podjętej próby skupienia wszystkich sfer aktywności Unii w jej ramach, nadal możemy mówić o strukturze fi larowej, bowiem WPZiB zachowała swoją międzyrządową specyfi kę. Ponadto uczynienie z Wysokiego Przedstawiciela jedynego organu odpowiadającego w pełni za reprezentowanie Unii Europejskiej na arenie międzynarodowej niezbyt się powiodło, bowiem może dochodzić do sporów kompetencyjnych pomiędzy nim a Przewodniczącym RE wynikających z nieprecyzyjności przepisów. Poza tym autor wskazuje, iż z przyczyn politycznych prawdopodobnie pozostaną w strukturze Komisji sfery działań zewnętrznych Unii, niepodporządkowane Wysokiemu Przedstawicielowi. Niemniej jednak długość jego kadencji, połączona z podporządkowaniem mu rozbudowanego aparatu administracyjno-dyplomatycznego, może sprawić, iż stanie się on „twarzą” Unii na arenie międzynarodowej, wypierając z tej roli Przewodniczącego RE. W konkluzjach autor wskazuje jednak, iż bardzo wiele będzie zależało od praktyki pierwszych lat funkcjonowania tych organów.

The paper is a legal analysis of the solution concerning the Union of Foreign Affairs and Security Policy introduced by the Lisbon Treaty. It is focused on the three groups of issues: the place of the CFSP in the European Union structure, the relation between the CFSP and the internal Union actions and finally the legal and terminological ambiguities which arose after the introduction of amendments. The authors points out that despite the attempts to focus all Union activities within its framework, we can still talk about a diversified structure as the CFSP has kept its crossgovernmental specification. Moreover, making the High representative the onlybody responsible for the representation of the European Union in the international area has not been successful because there can be issues concerning jurisdiction between the High Representative and the Council of Europe Chairperson arising from the inaccuracy of regulations. The author also shows that for political reasons the structure of the Council and the sphere of external activities remain out of the High Representative’s control. The length of the HR’s term of office and the extended administrative and diplomatic apparatus may make the High Representative the ‘face’ of the EU in the international arena displacing the CE Chairperson from this role. The author concludes that a lot depends on the first years of the practical functioning of these bodies.