Etyka współodpowiedzialności, czyli moralność wywiedziona z międzyludzkiej komunikacji

Artykuł, wskazując – w duchu transcendentalnej pragmatyki - na współodpowiedzialność jako najwyższą zasadę etyczną, a jednocześnie proponując rozbudowaną definicję komunikacji społecznej, broni tezy, iż uniwersalny i kategoryczny charakter zasady współodpowiedzialności wynika wprost ze struktury procesów komunikacyjnych jako współintencjonalnie kształtowanej kooperacji. Specyfika procesów komunikacyjnych – wyznaczana przede wszystkim przez charakterystyczną dla nich jedność performatywno-propozycjonalną oraz przez warunkujące ich możliwość normy i roszczenia ważnościowe – decyduje ostatecznie o szczególnym charakterze i wyjątkowym znaczeniu projektu etycznego fundowanego na zasadzie współodpowiedzialności.

The article, indicating – in the spirit of transcendental pragmatics – co-responsibility as the supreme ethic principle, and at the same time suggesting an extended definition of social communication, defends the thesis that the universal and categorical character of the co-responsibility principle results directly from the structure of communication processes as a cooperation that is shaped jointly with the same intention. The character of communication processes is formed mainly by the specific performative and propositional unity and by norms and importance claims that condition their possibility. It finally determines the special character and the unique meaning of the ethical project founded on the principle of co-responsibility.