Przestrzeń samotności w kulturze

W moim artykule proponuję spojrzenie na zjawisko samotności w kulturze, jako nie tylko możliwość badania doświadczenia intymnego, przeżywanego w liczbie pojedynczej, z odwołaniem do licznych w kulturze opisów tego stanu. Chciałabym raczej zastanowić się, czy mając wiedzę na temat tego doświadczenia, nabywamy kompetencje na temat kultury, w której zaistniała samotność? Wsparciem w opisywaniu przestrzeni samotności w kulturze jest dla mnie dyskurs melancholijny, dla którego naturalnym środowiskiem była przestrzeń samotności oraz konfrontacja z ostatecznością. Dla potrzeb refleksji uruchamiam moją definicję samotności, jako przestrzeni między życiem i śmiercią. Owa przestrzeń daje możliwość jednostce odczuwania energii życia i obecności śmierci. Nawet w takich monetach życia człowieka (młodość), kiedy jednostka nie jest do końca świadoma swojej roli w społeczeństwie, a jest na etapie krystalizacji swojej tożsamości. W tym wypadku samotność, jako przestrzeń między byłaby pewnym stanem zawieszenia, który przygotowuje jednak do aktywnego, samodzielnego życia we wspólnocie. W artykule odwołuję się do postulatu niemieckiego kulturoznawcy Thomasa Macho, aby traktować doświadczenie samotności jako kontekst, sposobność, praktykowania technik kulturowych, oraz do przestrzeni heterotopijnej w ujęciu Michela Foucaulta.

In my article I suggest looking at the phenomenon of solitude in culture not only as an opportunity to study an intimate and individual experience, to which numerous descriptions refer. I would rather consider whether possessing knowledge about this experience we acquire competencies regarding the culture in which this solitude has occurred. The discourse of melancholy, for which the space of solitude and confrontation with the ultimate has been the natural environment, supports me in describing the space of solitude in culture. For the purposes of reflection, I initiate my own definition of solitude as a space between life and death. That space allows the individual to feel the energy of life and the presence of death, even in such moments of human life (youth) when the individual is not fully aware of their role in society, and is in the process of crystallizing their identity. In this case, solitude as a space between would be a state of suspension, which, however, prepares for active, independent life in the community. In this article, I refer to the postulate of the German culture researcher Thomas Macho in order to treat the experience of solitude as a context, an opportunity to practise techniques of culture, as well as to heterotopic space as defined by Michel Foucault.