Autoetnografia jako możliwa metoda badawcza

Artykuł ten analizuje kwestie metodologiczne kluczowe dla prowadzenie badań jakościowych, opierając się na osobistych doświadczeniach mieszkającej i pracującej w Polsce badaczki z niepełnosprawnością. Wykazuje on również, że autoetnografia jest właściwą metodą badań dla badaczy, którzy muszą obejść fizyczne i/lub kulturowe przeciwności, związane z niepełnosprawnością, aby przeprowadzić badania. Ponadto, artykuł ten udowadnia, że autoetnografia jest naturalnie osadzona w warunkach socjokulturowych praktyki badawczej i wskazuje na potrzebę dalszych badań, które pozwolą osobom niepełnosprawnym zabrać głos i opisać swoje doświadczenia.

Reflecting on my own experiences as a researcher with a disability who lives and works in Poland, I examine methodological issues critical to conducting qualitative research. I argue that autoethnography is a viable method for researchers who must overcome physical and/or cultural obstacles associated with a disability. I also maintain that autoethnography as well as its usefulness as a research method is inherently situated within the sociocultural conditions in which research is being conducted. Concluding, I imply that further studies are necessary for people with disabilities to re-gain voice and articulate their experiences.