The Idea of Unity and Catholicity of the Church in the Custom of Mentioning the Bishop’s Name in the Eucharistic Prayer

The editio tertia emendata of the Paul VI Missal was made available to the Church in 2008. Particularly noteworthy among the many emendationes of this edition is the one that refers to the situation when the bishop celebrates the Holy Mass outside his own diocese. In the Missal published in 2002, it was suggested that this mention should be as follows: et me indigno famulo tuo, et fratre meo N., Episcopo huius Ecclesiae N. In the revised edition it is proposed that the “guest” bishop should mention his brother first (et fratre meo N.), who for him is the bishop of the diocese where he celebrates Mass, and only later mention himself (et me indigno famulo tuo). In doing so, he should also not additionally define the local Church as “N.,” i.e., for example, Varsovian or Washingtonian, which, as such, do not exist, but he should pray for the bishop of “this Church” (huius Ecclesiae), within which he celebrates the liturgy in communion with the universal Church, emphasized by fraternal unity with the local pastor. The article shows that this modification is of great theological significance and corresponds to the ecclesiology of Vatican II.

Editio tertia emendata Mszału Pawła VI została przekazana do użytku Kościoła w 2008 roku. Wśród wielu emendationes tejże edycji na szczególną uwagę zasługuje ta, która odnosi się do sytuacji, kiedy to biskup celebruje Mszę św. poza własną diecezją. W Mszale opublikowanym w 2002 roku sugerowano, aby to wzmiankowanie miało postać: et me indigno famulo tuo, et fratre meo N., Episcopo huius Ecclesiae N. W wydaniu poprawionym proponuje się, by biskup „gość” na pierwszym miejscu wymieniał swego brata (et fratre meo N.), którym jest dla niego biskup diecezji, na terenie której sprawuje Mszę św., a dopiero później wzmiankował siebie (et me indigno famulo tuo). Czyniąc tak, ma też nie dookreślać Kościoła lokalnego jako „N.,” a więc np. jako warszawskiego czy waszyngtońskiego, jako że takie nie istnieją, lecz ma się modlić za biskupa „tego Kościoła” (huius Ecclesiae), w obrębie którego sprawuje liturgię w jedności z Kościołem powszechnym, eksplicytnie podkreślonej braterską jednością z miejscowym pasterzem. Artykuł pokazuje, że ta zmiana ma swoją dużą wagę teologiczną i koresponduje z eklezjologią Soboru Watykańskiego II.