Dyskurs liturgiczny. Uprzedmiotowienie zjawiska

Istnienie grupy ludzi, która potrafi poprawnie identyfikować system znaków oraz towarzyszące im reguły warunkuje powstanie spójności semiotycznej. Daje to szansę do stworzenia wspólnoty dyskursywnej, w której wypowiedzi adresowane są do konkretnego słuchacza z zachowaniem zasad semiologii i tekstologii. Problemem dla niniejszego tekstu jest kryterium funkcjonowania w ramach celebracji wspólnoty „wymiany myśli” – „wspólnoty dyskursywnej”. Określenie cech dyskursu oraz towarzyszących im zasad pozwala na ułożenie definicji tego pojęcia w ramach liturgii. Osiągnięcie tego zamierzenia zostało zrealizowane w następujących krokach. Po pierwsze usystematyzowana została typologia tekstów pojawiających się w liturgii. Następnie omówiona została koncepcja wspólnoty dyskursywnej. Pozwala to na doprecyzowanie pojęcia „dyskurs liturgiczny”. W ostatnim punkcie zostały omówione normy tekstologiczne dla wybranych tekstów obecnych w celebracji.

The functioning of a group of people which can correctly identify a system of signs and its accompany rules determines semiotic coherence. It gives rise to a discursive community wherein utterances are addressed to a particular listener in accordance with the principles of semiology and textology. This text addresses the criterion for the functioning in such a community of “thought exchange”—ie. a “discursive community” within the context of the celebration of liturgy. Determining its features and accompanying principles permits a definition of the term “liturgical discourse” which is then accomplished in the following steps:—systematized, a typology of texts appearing in the liturgy;—the concept of discursive community, allowing for the clarification of the concept of “liturgical discourse”;—“textological norms” for selected texts used in the celebration of the liturgy.