Współczesne interpretacje wedantyjskiej „niewiedzy”

Artykuł dotyczy problemu pozornej, albo złudnej, samowiedzy w ujęciu współczesnych badaczy adwajta-wedanty, którzy analizują opisywane przez Śankarę (VIII/IX w.) procesy generujące poczucie „ja” i iluzję separacji. Śankara demitologizuje procesy mentalne jako projekcje nierealnych granic i rozłamów. Wizje umysłu, które porównuje do snu, formują się stopniowo, by w końcu lawinowo i szczelnie zakryć źródło „światła świadomości”. Zarzuca się Śankarze, że nie rozstrzyga kwestii początku niewiedzy, ale jest to problem z czasowego, względnego porządku, który on chce przekroczyć. Zajmuje go soteryczny sens iluzji, a nie jej geneza. Współcześni autorzy, gdy relacjonują zależności między składowymi wedanty, zwykle akcentują rolę złudzenia.