Eksternalizm Putnama i Burge’a w świetle filozofii późnego Wittgensteina

Celem pracy jest przeanalizowanie eksternalizmu w wersjach Hilary’ego Putnama i Tylera Burge’a z punktu widzenia filozofii późnego Ludwiga Wittgensteina. W pracy przedstawiony zostaje argument za tym, że filozofii późnego Wittgensteina nie da się pogodzić z propozycjami Putnama i Burge’a. Wittgenstein podkreślał, że język jest zależny tylko i wyłącznie od praktyki, a Putnam uznał, że elementy od niej niezależne mają wpływ na semantykę języka. Burge docenił znaczenie praktyki, ale próbował następnie znaleźć źródło tego, że praktyka jest taka, jaka jest. Ostatecznie umieścił to źródło poza praktyką, uznając, że ważnymi elementami determinującymi znaczenie wyrażeń języka oraz treści nastawień sądzeniowych konkretnych osób są ich dyspozycje, które są pierwotne względem praktyki. Tym samym Burge, podobnie jak Putnam, w sposób istotny odwołał się w swojej koncepcji do czegoś poza praktyką. Konkluzją artykułu jest, że eksternalizm na gruncie filozofii późnego Wittgensteina jest poglądem, który należy rozumieć w sposób mniej substancjalny, niż chcieli tego jego autorzy.