Teoria reprezentacji G.W. Leibniza: pojęcie prawdy

Tworząc teorię reprezentacji (wyrażania) w latach 70. XVII wieku, Leibniz chciał pogodzić przeciwstawne poglądy dotyczące wzajemnego stosunku dwóch elementów, które tworzą zdanie prawdziwe: elementu realności oraz elementu arbitralnej decyzji osoby mówiącej. Wystąpił zarówno przeciwko poglądom Hobbesa dotyczącym prawdy arbitralnej, a opartym na założeniu, że każde zdanie składa się ze znaków słownych, których znaczenie jest ustalone przez ludzi, jak i przeciwko koncepcji Locke’a o prawdach werbalnych i realnych, stając w obronie prawdy obiektywnej. W koncepcji prawdy werbalnej mamy zgodność pojęć-znaczeń, ale nie mamy zgodności z rzeczywistością. W przypadku prawdy realnej następuje zgodność pojęć z rzeczywistością. Synteza Leibniza tych dwóch koncepcji polegała na dotarciu do istoty prawdy i dotyczyła odkrycia mechanizmu powstawania prawdy, który ukazałby rolę elementu realnego i arbitralnej decyzji. Według filozofa, słowa danego języka wyrażają jakieś przedmioty realne. Jest wiele języków naturalnych i sztucznych, które zawierają zbiór znaków reprezentujących poszczególne składniki świata, stąd wniosek, że słowa różnych języków, oznaczające te same przedmioty realne, muszą być połączone odpowiedniością jednoznaczną. Arbitralność sprowadza się do oznaczenia danego składnika rzeczywistości takim lub innym znakiem słownym. Obiektywność prawdy polega na odpowiedniości, czyli stosunku między znakami a przedmiotami istniejącymi lub możliwymi.