Intangible cultural heritage in Japan

W artykule przybliżono wyjątkowe zarówno w stosunku do standardów zachodnich, jak i standardów krajów postkolonialnych podejście Japonii do niematerialnego dziedzictwa kultury, szczególnie w kontekście gwarantowanego prawnie systemu ochrony oraz historycznego i współczesnego znaczenia tego dziedzictwa dla społeczeństwa. Poczynając od wprowadzenia po raz pierwszy kategorii niematerialnego dziedzictwa kultury w ustawie o ochronie dóbr kultury z 1950 r. aż po obowiązującą obecnie nowelizację z 2004 r., niematerialne dziedzictwo podlega coraz szerszej i bardziej efektywnej ochronie. Składa się na nią zarówno wsparcie finansowe ze strony państwa, jak i edukacja społeczeństwa, promocja i kultywowanie tradycji. Wszystkie te działania zapobiegają odejściu w niepamięć klasycznym umiejętnościom i dziedzinom sztuki. System ochrony w Japonii dzieli niematerialne dziedzictwo na wiele kategorii, które podkreślają zróżnicowany charakter dziedzin, w jakich przejawia się lokalna kultura i które mają zapewnione adekwatne środki prawne, odpowiadające ich szczególnym potrzebom. Starania podejmowane w celu zachowania niematerialnego dziedzictwa kultury i dbałość o nie były podyktowane potrzebą zrekonstruowania tożsamości narodowej po przegranej II wojnie światowej oraz zabezpieczenia folkloru przed postępującą globalizacją i westernizacją, obecnie zaś stanowią przejaw rosnącego zainteresowania różnorodnością kulturową.