Palynostratigraphy of the Buntsandstein in sections of western Poland

The palynological assemblages zones and subzones provide biostratigraphic framework for the investigated sections. The Ludbladispora obsoleta — Protohaploxypinus pantii zone established for the Lower Buntsandstein strata in three sections of western Poland is correlated with the Protohaploxypinus association, concurrent with Otoceras in rock of the Griesbachian stage of East Greenland. Selected miospore species are described, including two new ones: Baculatisporites verus sp. n. and Ellipsovelatisporites rugulatus sp. n., as well as one new combination: Protohaploxypinus pantii Jansonius comb. n.

Wyniki badań palinologicznych pstrego piaskowca przedstawione we wcześniejszej pracy autorki (Orłowska-Zwolińska 1977) zostały skonfrontowane z wynikami obecnie zbadanych profili następujących wierceń: Dachów M-24, Otyń IG-1, Florentyna IG-2, Czaplinek IG-2 (fig. 1). Na podstawie wyróżnionych zespołów ustalono palinologiczne poziomy i podpoziomy (figury 1, 2, 3). Na uwagę zasługuje wyróżnienie zespołu mikroflory triasowej dotychczas nie znanego na obszarze Polski. Zespół ten jest starszy od mikroflory środkowego pstrego piaskowca i stanowi podstawę do ustalenia poziomu palinologicznego Lundbladispora obsoleta — Protohaploxypinus pantii w osadach dolnego pstrego piaskowca w trzech profilach na obszarze Polski. Mikroflora tego poziomu wykazuje cechy wspólne z asocjacją „Protohaploxypinus” wyróżnioną we wschodniej Grenlandii (Balme 1979) w osadach datowanych na podstawie fauny Otoceras jako dolny griesbach a zaklasyfikowanych zgodnie ze schematem Tozera (1967, 1978) do dolnego triasu. Mikroflora tego poziomu stanowi przy tym ogniwo uzupełniające w dotychczas poznanej sukcesji mikroflory z pogranicza permu i triasu w Europie (tabela 2). Jest ona młodsza od najwyższej zony górnego permu (zona C) a starsza od zony dolnotriasowej (zona D) według schematu Visschera (1971). Następny poziom palinologiczny, Densoisporites nejburgii, wyróżniono w zasięgu środkowego pstrego piaskowca. Obejmuje on trzy kolejne podpoziomy: Densoisporites nejburgii — Acritarcha (PI), Densoisporites nejburgii (PII), Cycloverrutriletes presselensis (PIII). Podpoziomy te jak również niżej wymieniony poziom Voltziaceaesporites heteromorpha, ustalono na podstawie zespołów mikroflory (PI, PII, PIII, R) wyróżnionych przez autorkę (Orłowska-Zwolińska 1977). Obecnie nadano im nazwy pochodzące od nazw charakterystycznych taksonów. Poziom Voltziaceaesporites heteromorpha (R) obejmuje mikroflorę wyróżnioną w osadach górnego pstrego piaskowca, która w profilach obszaru przedsudeckiego współwystępuje z Costatoria costata. W profilach północno-wschodniej Polski zespół ten został stwierdzony w limnicznych osadach formacji elbląskiej, zaliczanej dotychczas na podstawie litologii do środkowego pstrego piaskowca (Szyperko-Śliwczyńska 1979), i w wyżej leżących osadach retu (tabela 1). Mikroflora znaleziona powyżej poziomu Voltziaceasporites heteromorpha w warstwach marglistych zaliczanych, bądź do najwyższego retu, bądź do dolnego wapienia muszlowego, zawiera wiele elementów wspólnych z tym poziomem. Wyróżnia się regularnym występowaniem Perotrilites minor, pojawieniem się gatunków charakterystycznych dla niewątpliwego anizyku z dużym udziałem Acritarcha. Opisano wybrane gatunki miospor w tym 2 nowe: Baculatisporites verus sp. nov. i Ellipsovelatisporites rugulatus sp. nov. oraz jedną nową kombinację gatunku: Protohaploxypinus pantii (Jansonius) comb. nov. Zilustrowano ważne dla stratygrafii gatunki miospor (plansze 17—26).