Między Chicago i post-Chicago. Czy należy zmienić wytyczne UE w sprawie kontroli niehoryzontalnych koncentracji?

Ocena dopuszczalności koncentracji pionowych w znacznym stopniu opiera się na paradygmatach szkoły chicagowskiej prawa i ekonomii. Jej zwolennicy podkreślają pozytywne skutki, jakie tego rodzaju koncentracje wywierają na konkurencję, deprecjonując jednocześnie znaczenie ich ewentualnych antykonkurencyjnych następstw. Uważali oni, że koncentracje pionowe nieuchronnie prowadzą do efektywności gospodarczych, w tym do eliminacji podwójnej marży. Aktualne podejście organów konkurencji do oceny dopuszczalności koncentracji wertykalnych jest obecnie krytykowane po obu stronach Atlantyku jako zbyt łagodne i niespójne ze współczesnym dorobkiem nauk ekonomicznych. W Stanach Zjednoczonych krytyka ta zaowocowała przyjęciem w 2020 r. nowych wytycznych Federalnej Komisji Handlu i Departamentu Sprawiedliwości w sprawie koncentracji pionowych. Mimo że przyjęły one znacznie surowsze reguły oceny, oba organy konkurencji USA zdecydowały o podjęciu prac nad kolejnymi, idącymi dalej w tym kierunku wytycznymi. Unijne wytyczne Komisji dotyczące połączeń niehoryzontalnych są w większym stopniu, niż ich amerykański odpowiednik, spójne ze współczesnymi poglądami nauk ekonomicznych i rezultatami badań empirycznych. Nadal jednak niezbędna jest ich korekta.