Źródła warszawskiego smogu i kierunki naprawy tej sytuacji w miejscu jej przyczyn

Celem artykułu jest przedstawienie źródeł smogu w mieście stołecznym Warszawie na podstawie przeglądu dostępnych badań instytucji sanitarnych z ostatnich lat i autorskich obserwacji zachodzących zjawisk. Przyjęto hipotezę badawczą, że oprócz chemicznych zanieczyszczeń z powietrza na tworzenie się smogu miejskiego istotny wpływ ma też kształtowanie urbanistyki miasta, w tym planowanie układu zabudowy względem systemu zieleni miejskiej, zmotoryzowanego transportu zbiorowego i indywidualnego, infrastruktury technicznej w budynkach oraz stosowanie zasad zarządzania w działaniach inwestycyjnych na większą skalę, co w Polsce jest pomijane. Oprócz analizy współczesnych materiałów źródłowych dotyczących smogu jako nienaturalnego zjawiska współistnienia w atmosferze toksycznych związków chemicznych i pyłów przedstawiono kierunki naprawy tej sytuacji. Powołano się na rozwiązania z innych miast europejskich (np. Gandawa czy Oslo) i porównano je z sytuacją w Warszawie. Zastosowano zatem metody porównawcze z wzorcowymi przykładami (metoda case study), prezentując przykłady zakończone sukcesem udanej ochrony środowiska miejskiego. W części wnioskowej podkreślono wielonurtowe kierunki działań naprawczych, także konieczność stosowania zasad zarządzania w działaniach ochronnych środowiska Warszawy – ważnych dla realizacji założonych celów, a nie stosowanych.