Tanguy Viel et la pragmatique romanesque du genre. Le cas de "Paris-Brest"

Tanguy Viel’s novels are peculiar variations on well-known novelistic genres: they creatively re-work familiar plot configurations, narrative strategies and thematic concerns. It would appear that this subversive re-activation of the genre can be related to this contemporary literary aesthetics which foregrounds blurring of generic boundaries and mixing of traditional forms. In this context the ambiguous generic status of Viel’s fiction deserves close scrutiny, which is precisely the aim of the present paper: it analyses his last novel Paris-Brest (2009) within the framework of selected contemporary theories of genre.

Twórczość literacka Tanguy Viela jest swoistą wariacją wokół dobrze znanych gatunków powieściowych: twórczo wykorzystuje i przekształca stereotypowe modele intrygi, strategie narracyjne czy motywy i tematy. Wydaje się, że tę przewrotną reaktywację gatunku można interpretować jako nawiązanie do tej z aktualnie dających się wyróżnić estetyk literackich, która stawia na pierwszym planie zacieranie granic między gatunkami i mieszanie tradycyjnych form. W tym kontekście warto się zastanowić nad rolą nietypowej gatunkowości tekstów Viela, co stawia sobie za cel niniejszy artykuł, podejmując analizę ostatniej jego powieści Paris-Brest (2009) w oparciu o wybrane, współczesne teorie gatunków.