Le roman post-sismique en Haïti: une écriture (post)contemporaine de l’extrême

Many Haitian writers since the earthquake that destroyed Port-au-Prince in January 2010 have developed in their works of fiction the theme of writing the disaster, expressing it in various forms. The aim of this paper is to analyze the strategies adopted to write about the psychological and social effects of the cataclysmic event in two post-earthquake novels, Marvin Victor’s Corps mêlés (2011) and Makenzy Orcel’s Les Immortelles (2010). In questioning the relationship between literature and the present-time, the two Haitian writers chose different styles and forms to transpose into fiction the disruptions caused by the earthquake. We will focus our attention on two narrative strategies in particular: the interior monologue chosen by Victor and the hybrid narration preferred by Orcel.

Od czasu trzęsienia ziemi, które w styczniu 2010 roku zniszczyło Port-au-Prince, większość pisarzy haitańskich na różne sposoby podejmuje w swojej twórczości powieściowej temat pisania o katastrofie. Celem niniejszego artykułu jest analiza strategii pisania o psychicznych i społecznych skutkach katastrofy, jaką było owo trzęsienie ziemi, obranych w dwóch powieściach: Corps mêlés (2011) Marvina Victora i Les Immortelles (2010) Makenzy’ego Orcela. Stawiając pytanie o związek między literaturąi współczesnością, ci dwaj haitańscy pisarze obierają odmienne style i formy powieściowe, by mówićo wstrząsie spowodowanym trzęsieniem ziemi. W centrum zainteresowania znajdą się tu zwłaszcza dwie strategie powieściowe: długi rozczłonkowany monolog w utworze Victora i hybrydalna narracja Orcela, mieszająca głosy i gatunki.