Inclusive teacher: professional practices based on the interpretation of diversity, utopia or realities

What does the notion of inclusive teacher’s identity imply? If he is destined to become an interpreter of diversity, he is called to subjectively assume the singularity of his analysis, appropriate to the consideration of the unforeseen and the variety of the specific courses. The subjective identity of the teacher does not become confused with the typical hypertrophied “ego” of our contemporary digital age, nor with a communitarian “we” that tends to swallow the social link to a conflictual “us or them”, nor with a scientistic “it” that excludes the subject. Answering the question of the identity of the inclusive teacher can therefore be difficult and constitutes a possible analysis of what is emerging today as a crisis for the teaching professions, constrained by new logics of performance. From our longitudinal ethnographic surveys and document studies, we will compare the precise coordinates of these tensions in France and in the Czech Republic: in these two countries, there seems to be a vast movement of de-expertise that inclusive education implies and gives rise in return not only to recurrent major identity tensions but also to a certain confusion in the education of pupils.

Z czym wiąże się pojęcie tożsamości nauczyciela inkluzywnego? Jeśli ma on zająć się interpretacją różnorodności, powinien subiektywnie przyjąć odrębność swojej analizy, właściwą z punktu widzenia nieprzewidywalności i różnorodności poszczególnych przedmiotów. Subiektywnej tożsamości nauczyciela nie należy mylić z przerośniętym „ego” typowym dla współczesnej epoki cyfrowej, ani ze wspólnotowym „my”, które zazwyczaj redukuje połączenie społeczne do konfliktowego ujęcia „my albo oni”, ani z naukowym „to”, które wyklucza podmiot. Odpowiedź na pytanie o tożsamość inkluzywnego nauczyciela może być zatem trudna. Może ona stanowić pole do analizy zjawiska, które można określić mianem narastającego kryzysu zawodu nauczyciela, ograniczanego przez nową logikę działania. Autorka wykorzystuje podłużne badanie etnograficzne oraz dokonuje analizy dokumentacji w celu dokładnego porównania specyfiki tego typu napięć we Francji i w Czechach. Wydaje się, że w obu krajach istnieje szeroko zakrojony ruch mający na celu zmniejszenie znaczenia wiedzy specjalistycznej, który wiąże się z edukacją inkluzywną, i powoduje nie tylko nawracające napięcia tożsamościowe, ale również prowadzi do zamieszania w procesie kształcenia uczniów.