The Word in the World: Seamus Heaney and the Search for Palpable Language

The essay investigates the notion of palpable language in Seamus Heaney’s poetry. It is here argued that Heaney’s particular imaginative strength lies in his ability to fuse the words and the world, whether it is the place that is being evoked, the animal or the material reality. The focus is here laid on Heaney’s celebrated poems of place names (Dinnseanchas) but also on his less critically appreciated lyrics that seek to unite the word with animals and, finally, on the few poems that envision what might be termed an incarnated language. As a result, Heaney’s life-long ideal, whereby “what survives translation [is] true,” is shown to develop towards a language that could become, as nearly as possible, a tangible presence in our experience of the world.

Niniejszy esej bada pojęcie języka namacalnego w poezji Seamusa Heaneya. Postulowane jest tu twierdzenie, że szczególna siła wyobraźni poety leży w umiejętności złączenia słów i świata, czy to jako miejsce ewokowane w wierszu, czy jako zwierzę, czy też wreszcie jako fragment rzeczywistości materialnej. Uwaga zostaje tu poświęcona szeroko komentowanym wierszom poświęconym nazwom miejscowości (tradycyjne irlandzkie Dinnseanchas), lecz również mniej przyswojonym lirykom, które szukają możliwości splecenia słów ze zwierzętami. Wreszcie analizie zostaje poddanych tych kilka wierszy, które można by określić mianem języka wcielonego. W efekcie, ideał, który od zawsze bliski był Heaneyowi – że „to, co przetrwa w przekładzie jest prawdą” – ukazany zostaje jako próba stworzenia języka będącego tak bardzo, jak to tylko możliwe namacalną obecnością w naszym doświadczeniu rzeczywistości.