Podstawowe zasady prawa pracy – nadmiar kodeksowej regulacji czy potrzeba ich wyodrębnienia?

Ustawodawca, kierując się fundamentalnym znaczeniem niektórych praw w indywidualnych stosunkach pracy i zbiorowych stosunkach zatrudnienia, zdecydował się na formalne wyróżnienie określonych zasad i wyodrębnienie ich z całego systemu zasad prawa pracy, nadając im status zasad podstawowych. Wyróżnione i wyodrębnione zasady uniknęły losu innych zasad, które są wytworem doktryny i orzecznictwa. Wola ustawodawcy wyodrębnienia podstawowych zasad jest sprawczą przyczyną ich umiejscowienia w akcie o charakterze unifikacyjnym, mającym odniesienie do wszystkich pracowników, niezależnie od modelu ich zatrudnienia. Tylko w taki sposób, mając na uwadze reguły techniki prawodawczej oraz dualistyczny model pracowniczego zatrudnienia i mechanizm współzależności ustawy powszechnej do ustaw szczególnych (art. 5 KP), było możliwe urzeczywistnienie woli ustawodawcy.

The legislator, guided by the fundamental importance of certain rights in individual and collective employment relationships, decided to formally single out certain principles and separate them from the entire system of labour law principles, giving them the status of basic principles. The singled out principles avoided the fate of other principles, which are the product of doctrine and jurisprudence. The will of the legislator to single out basic principles is the causal reason for their placement in an act of unifying character, having reference to all employees, regardless of their employment model. Only in such a way, taking into account the rules of legislative technique as well as the dualistic model of employment and the mechanism of the interdependence of the general law with special laws (Article 5 of the Labour Code), was it possible to carry out the will of the legislator.