Przyjęcie bez zgody do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie niezdolnej do samodzielnej egzystencji – glosa do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2018 r., II csk 22/18

Przesłanki przymusowego przyjęcia do szpitala psychiatrycznego na podstawie art. 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dotyczą wyłącznie osoby, która ma zostać przyjęta, brak w nich elementu ochrony osób trzecich (w przeciwieństwie do przyjęcia na podstawie art. 23 i 24 tej ustawy). Z uwagi na to, że każde przyjęcie bez zgody do szpitala psychiatrycznego stanowi ingerencję w podstawowe prawa człowieka (prawo do wolności i decydowania o swoim życiu), przepisy uprawniające do takiego przyjęcia muszą być interpretowane ściśle. Art. 29 przewiduje dwie grupy przesłanek umożliwiających przyjęcie bez zgody: 1) przeciwdziałanie pogarszaniu się stanu zdrowia oraz 2) jego poprawę. Z uwagi na to, że umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym stanowi najbardziej uciążliwy sposób leczenia pacjenta, sąd opiekuńczy ma obowiązek rozważyć, czy mniej drastyczne sposoby terapii nie będą w takim przypadku skuteczne

The conditions for compulsory admission to a psychiatric hospital under Art. 29 of the Mental Health Act apply only to the person to be admitted, they lack the element of protection of third parties (as opposed to admission under Articles 23 and 24 of this Act). Due to the fact that any admission without consent to a psychiatric hospital constitutes an interference with fundamental human rights (the right to freedom and to decide about one’s life), the provisions authorizing such admission must be strictly interpreted. Art. 29 provides for two groups of reasons for admission without consent: 1) counteracting the deterioration of health and 2) its improvement. Due to the fact that placement in a psychiatric hospital is the most onerous way of treating the patient, the guardianship court is obliged to consider whether less drastic methods of therapy will not be effective in such a case.