Wybrane zabiegi perswazyjne w pierwszym i ostatnim orędziu Donalda Trumpa do Kongresu na tle tradycji wystąpień State of the Union. Kontynuacja, ewolucja czy nowa jakość?

Zwycięstwo Donalda Trumpa w wyborach prezydenckich w 2016 r. zaskoczyło wielu komentatorów – wygrał bowiem polityk pod wieloma względami odznaczający się na tle konkurentów politycznych, kontrowersyjny i niewątpliwie nieortodoksyjny. Zmiana jakościowa – bez względu na to, czy oceniana jest pozytywnie, czy negatywnie – objęła m.in. takie aspekty jak instrumentarium marketingu politycznego oraz sposób mówienia przez kandydata o wartościach, różnicach partyjnych i podziałach społecznych. Ta nowa retoryka została przeniesiona na praktykę codziennego wypełniania obowiązków przez Prezydenta, znajdując wyraz m.in. w szeroko komentowanych, dorocznych orędziach do Kongresu, znanych najszerzej jako State of the Union Addresses. Chcąc dokonać przynajmniej częściowego opisu specyfiki perswazji Trumpa i prześledzić jej ewolucję, autorzy prezentują ogólne tło tego rodzaju wystąpień oraz analizują dwa wybrane przemówienia – pierwsze, z roku 2017, oraz ostatnie, z roku 2020. Na podstawie tego badania stawiają wniosek, że Trump nie zerwał całkowicie z tradycją orędzi prezydenckich i nie odrzucił narzędzi już wcześniej używanych; nie przeniósł ich jednak również bezpośrednio na swoje wystąpienia, zamiast tego dokonując reinterpretacji w ramach własnego, unikalnego stylu.

The 2016 Donald Trump’s electoral victory was a surprise to many commentators – the winning candidate is an undoubtedly controversial, unorthodox figure, clearly standing apart among other politicians. The qualitative change – whether positive or negative – embraces such aspects as the employed instruments of political marketing and the narrative on values, political differences and social divisions. After the 2016 elections, the new rhetoric influenced the everyday execution of Presidential duties, including the widely-commented speeches to Congress, mostly known as “State of the Union Addresses”. In order to provide at least a rudimentary description of D. Trump’s persuasive tactics and their evolution, the authors characterize the background of such speeches and analyze two selected addresses – the first one (from 2017), and the last one (from 2020). The analysis allows the authors to conclude that D. Trump did not abandon all of the traditional qualities and persuasive tools of Presidential speeches in Congress. On the other hand, he also did not adopt all of them directly. Instead, he reinterpreted them, thus creating his own, unique style.