Introducing a Study of Second Chance School Teachers from the Self-reflection Perspective of Discourse Analysis and Ethnomethodology

The importance of studying the specific features of the educational environment at second chance schools is supported by the effort to create more effective tools used to introduce marginalised groups into the labour market and, in this way, make sure their socio-economic situation improves. Teachers involved in second chance education at primary and secondary schools take a role they have not been, in the course of their education or existing teaching experience, trained for and which requires that the framework of their competences is re-evaluated. The paper is aimed at suggesting a possible theoretical-methodological perspective in the studies of the teachers involved in second chance education, towards an understanding of their work in the current environment, from their viewpoint, by means of self-reflective tools, especially diaries that mirror their everyday life in educational practice. The present discourse analysis and ethnomethodology is a highly effective approach to sharing a way of constructing identification frameworks and practices in self-cognition and managing the process of education with regard to the specifics of its participants and the delicate nature of the unique and exceptional nature of individual potentials and the continuity of complex dynamics, development, and changes. The presented model of the role of a second chance teacher consists of five levels: 1) self-identification, 2) self-determination, 3) self-interpretation, 4) self-correction, and 5) self-inspiration. Individual dimensions work as discrete fields with their own life and dynamics but, at the same time, do not exclude inter-connectivity.

Badania nad właściwościami środowiska edukacyjnego w szkołach drugiej szansy znajdują zastosowanie jako element wypracowania efektywniejszych narzędzi pozwalających na włączenie grup zmarginalizowanych do udziału w rynku pracy i zapewnienie im lepszych warunków socjalno-ekonomicznych. W edukacji drugiej szansy nauczycielom w szkołach podstawowych i średnich przydziela się rolę, do której w ramach swojego kształcenia zawodowego i dotychczasowej praktyki pedagogicznej nie byli przygotowywani, a która wymaga od nich przewartościowania zakresu kompetencji. Celem artykułu jest nakreślenie jednej z możliwych perspektyw teoretyczno-metodologicznych kształcenia nauczycieli w ramach edukacji drugiej szansy, uwzględniającej ich funkcjonowanie w aktualnych warunkach, z ich pozycji, z wykorzystaniem narzędzi autorefleksji, zwłaszcza dzienników lekcyjnych, jako obrazu ich codziennej praktyki edukacyjnej. Zastosowanie analizy dyskursywnej i etnometodologii stanowi bardzo efektywny sposób przekazywania wiedzy o konstruowaniu ram tożsamościowych i praktyk samopoznania oraz zarządzania procesami kształcenia, biorąc pod uwagę cechy odrębne ich uczestników, wrażliwość na odmienność i wyjątkowość potencjału jednostek, w toku nieustannego dynamicznego rozwoju i zmian. Zaproponowano model obrazujący pozycję nauczyciela w ramach edukacji drugiej szansy w pięciu wymiarach: 1) autoidentyfikacja, 2) autodeterminacja, 3) autointerpretacja, 4) samodoskonalenie, 5) autoinspiracja. Poszczególne wymiary funkcjonują jako pola dyskretne, z własnym życiem i dynamiką, nie wykluczają jednak wzajemnych powiązań.