Love, Mercy and Social Justice in the Context of Cardinal Stefan Wyszyński’s Personalist Concept of Social Life

The article’s subject discusses love, mercy, and social justice from the perspective of Christian personalism presented by Cardinal Stefan Wyszyński. The author’s interpretation of source materials aims to present the above values as fundamental Christian virtues of a complementary nature, shaping the good of the human person’s goodness, both in the individual and social dimension. In the personalist-praxeological sense, both love, mercy, and social justice, understood as attitudes that which mean commitment and fidelity, are formed primarily in the Christian reality of everyday life, particularly with regard to one’s family and nation. The author of this article asks whether the aretology of Cardinal Wyszyński’s personalist concept of social life can be applied to the specific realities of the contemporary social life. The answer to such questions is extremely important, especially in the context of the currently proclaimed “ideological pluralism,” characteristic of present-day postmodern culture, which emphasizes the moral ambivalence of “liquid” postmodernity.

Przedmiotem niniejszego artykułu jest ukazanie miłości, miłosierdzia i sprawiedliwości społecznej z perspektywy personalizmu chrześcijańskiego prezentowanego przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Dokonana przez autora interpretacja materiałów źródłowych ma na celu ukazanie powyższych wartości jako fundamentalnych cnót chrześcijańskich o charakterze komplementarnym, kształtujących dobro osoby ludzkiej – zarówno w wymiarze indywidualnym, jak też społecznym. W rozumieniu personalistyczno-prakseologicznym, tak miłość, miłosierdzie, jak i sprawiedliwość społeczna – ujmowane jako postawy oznaczające zobowiązanie i wierność – kształtowane są przede wszystkim w przestrzeni chrześcijańskiej rzeczywistości życia codziennego, zwłaszcza w wymiarze rodziny i narodu. Autor artykułu stawia pytanie, czy aretologia personalistycznej koncepcji Kardynała Wyszyńskiego może być aplikowana do konkretnych realiów współczesnej rzeczywistości życia społecznego? Odpowiedź na tak postawione kwestie jest niezwykle istotna, zwłaszcza w kontekście głoszonego obecnie „pluralizmu ideowego” charakterystycznego dla współczesnej kultury postmodernistycznej podkreślającej moralną ambiwalentność „płynnej” ponowoczesności.