Algebraiczne metody rozwiązania zadań projektowych w warunkach nieokreśloności

Aby spełnić wymagania ekonomiczne, każdy projektowany obiekt powinien być eksploatowany przez określony czas. Czas ten jest różny i dla złożonych aplikacji szacowany jest na 10 lat, dla pasywnej infrastruktury telekomunikacyjnej na 25, a dla jej urządzeń aktywnych na kilka lat. Warunki eksploatacji obiektu w tym czasie mogą istotnie się zmienić, a rozwiązanie uważane na etapie projektowania za optymalne może okazać się skrajnie nieefektywne. W klasycznej procedurze projektowania zakłada się niezmienność danych wejściowych przez cały okres eksploatacji, co prowadzi do zbyt daleko idącego uproszczenia procedury. W rezultacie, nie można zagwarantować efektywnego wykorzystania obiektu technicznego, szczególnie w końcowym okresie eksploatacji. Nieokreśloność jest zjawiskiem powszechnie towarzyszącym projektantowi, który w celu stworzenia optymalnego obiektu, musi uwzględnić ją w swoich działaniach. Projektowanie możemy traktować jako proces ograniczania nieokreśloności informacyjnej o tworzonym obiekcie. Maksymalny poziom nieokreśloności występuje na etapie podejmowania decyzji o budowie obiektu, minimalną jej wartość uzyskujemy w projekcie wykonawczym. Zmniejszanie poziomu nieokreśloności szczególną rolę odgrywa w trakcie definiowania zadania technicznego oraz projektowania wstępnego obiektu. Na etapach tych podejmowane są decyzje dotyczące celów i metod projektowania, określana jest optymalna proporcja pomiędzy potrzebami użytkowników, potencjalnymi możliwościami technicznymi i zasobami będącymi w dyspozycji projektanta. Monografia opisuje stronę algebraiczną projektowania.