Wychowanie do duchowości jako problem społeczeństwa ponowoczesnego

Celem artykułu jest analiza wychowania rozumianego jako intencjonalny proces kształtowania osobowości wychowanka, który przebiega zgodnie z obowiązującym ideałem pożądanych społecznie cech człowieka dorosłego. Przedmiotem analiz są elementy wzoru osobowego opracowane przez Anthony’ego Giddensa, do których należą: podmiotowość, indywidualizm, refleksyjność oraz wątpienie. Problematyka analizy ograniczona jest do badań prowadzonych na temat ponowoczesnej duchowości rozumianej jako wewnętrzny świat jednostki wrażliwej na zjawiska i wydarzenia istniejące w doświadczanej przez nią rzeczywistości. Duchowość, rozumiana jako pogłębiona religijność prokościelna oraz etyka szeroko pojmowanego dobra powszechnego, jest jednym ze zjawisk obserwowanych i analizowanych przez socjologów w świecie społecznym końca XX i początku XXI wieku. Duchowość jest zarówno prądem intelektualnym, jak i fenomenem ponowoczesnego pluralizmu społecznego oraz synkretyzmu światopoglądowego. W artykule rozważane są przede wszystkim kwestie wychowania do współczesności rozpisane na omówienie przebiegu procesu wychowania, ideału wychowawczego, konstruowania ponowoczesnego wzoru osobowego oraz możliwości realizowania założeń związanych z istnieniem tego wzoru w systemie edukacji.