Troski egzystencjalne w starości. Ujęcie geragogiczne

Starość wydaje się okresem życia najbardziej wrażliwym na troski egzystencjalne, bo ich występowanie wyraźnie się nasila, ale i człowiek staje się bardziej refleksyjny i otwarty na podsumowywanie swojego życia. Wydaje się nawet, że to właśnie starość jest najlepszym czasem na mierzenie się z problemami ostatecznymi. Sposób konfrontowania się z nimi może jednocześnie wskazywać na dojrzałość człowieka starego, jego zbliżanie się do mądrości, która z kolei jest oznaką dojrzałości w starości. Istotne wydaje się więc pytanie o postawy osób zbliżających się do kresu swojego życia wobec tych najgłębiej ukrytych niepokojów wywołanych skończonością człowieka i o sposoby radzenia sobie z nimi. By odpowiedzieć na to pytanie i kolejne, pojawiające się w procesie badawczym, podjęto badania o charakterze jakościowym. Wykorzystana metoda pozwoliła na dokonanie głębokiego wglądu w problematykę trosk egzystencjalnych badanych osób.