Spinocerebellar ataxia – gait re-education results: A case study

Introduction: The aim of this study is to familiarize the reader with a disease known in neurology as spinocerebellar ataxia, the way and effects of gait re-education in patients with spinocerebellar ataxia. Spinocerebellar ataxias (SCAs) belong to the neurodegenerative disorders of the central nervous system (CNS), as genetic autosomal dominant disorders. The variety of gene types and phenotypes makes proper diagnosis and successful therapy difficult, this including rehabilitation. The few publications available and the limited applicability of foreign research makes it appear worthwhile to illustrate ways in which patients with this syndrome may benefit from rehabilitation.Material and methods: The research was conducted on a fifty-seven year old woman with diagnosed spinocerebellar ataxia type SCA1. Spatio-temporal gait parameters were assessed twice: before the commencement of rehabilitation and after six weeks of rehabilitation in order to assess the effectiveness of the therapy.Results: The patient, following appropriate gait re-education, achieved recovery in the area of gait quality within a short time.Conclusions: The presented form of rehabilitation was in this case effective.

Wstęp: Celem niniejszej pracy jest przedstawienie wyników reedukacji chodu u pacjentki z rozpoznaną ataksją rdzeniowo-móżdżkową. Ataksje rdzeniowo-móżdżkowe należą do chorób zwyrodnieniowych ośrodkowego układu nerwowego, o podłożu genetycznym, autosomalnie dominujących. Znaczne zróżnicowanie genotypów i fenotypów utrudnia zarówno diagnozę, jak i prowadzenie efektywnej terapii, w tym rehabilitacji. Mała liczba doniesień dotycząca tego zagadnienia oraz ograniczona przydatność badań zagranicznych sprawia, że wydaje się celowe szersze przedstawienie sposobu rehabilitacji pacjentów z tym zespołem. Materiał i metody: Materiał badawczy stanowiła 57-letnia kobieta ze zdiagnozowaną ataksją rdzeniowo-móżdżkową typu SCA1. Przed rozpoczęciem usprawniania dokonano analizy parametrów chodu (metodą własną). Po sześciu tygodniach terapii, w celu oceny poprawy, powtórzono ww. badania oraz porównano wyniki przed i po terapii. Wyniki: Pacjentka, po reedukacji chodu, osiągnęła w krótkim czasie poprawę w zakresie jakości chodu. Wnioski: Właściwie wdrożone postępowanie rehabilitacyjne było skuteczne u badanej pacjentki