Enactment of Legal Rules as a Link to Philosophy and Politics

The choice of the formula of justice is being made by a law enacting body. In a democratic state parliament, or a political body is the main source of formulae of justice, out of the nature of things dominated by political discourse. Here we touch the most significant problem of enacting fair and just law: considerations on the topic of justice reveal a connection of the choice of the formula of justice with philosophy. The compromise of philosophy co-acting in the twentieth century with totalitarian systems refuted then ultimately a myth about a possibility of direct translation of philosophical categories to political categories. The political practice of a liberal democratic state rejects the idea of metaphysics, which would determine the current purposes of the politics. There is a suggestion that democracy faces philosophy in the order of thinking. In spite of such attitude, the author decides to allow for philosophical establishing of the liberal-democratic state, but also allowing for the simultaneous realizing that it is by itself justified as the most reasonable political practice of the state. The philosophy may justify democracy only accepting in turn itself as a variant of a democratic discourse, although the only one which is able to have some distance to mere assumptions of philosophy, without ceasing in this way it is being a democratic discourse. Such philosophy is actually the hermeneutics of politics.

Wybór powszechnie obowiązującej formuły sprawiedliwości dokonywany jest przez organy ustawodawcze. W państwach o ustroju demokratycznym, źródłem formuły sprawiedliwości – zdominowanej z natury rzeczy przez dyskurs o charakterze politycznym – jest parlament lub inny organ polityczny. W niniejszym artykule dyskusji poddana jest najistotniejsza kwestia dotycząca stanowienia prawa uczciwego i sprawiedliwego: z rozważań na temat sprawiedliwości ujawnia się związek pomiędzy wyborem formuły sprawiedliwości i filozofią. Kompromis wypracowany w dwudziestym wieku pomiędzy domeną filozofii a ustrojami totalitarnymi ostatecznie obalił mit, według którego kategorie filozoficzne można przełożyć bezpośrednio na obszar kategorii politycznych, w niezmienionym kształcie. Standardy polityczne praktykowane w demokracji liberalnej odrzucają koncepcję metafizyki, która byłaby w stanie określić obecne cele i rolę polityki. Sugeruje się, że demokracja konfrontuje się z filozofią na gruncie porządku myślenia. Mimo istnienia tego typu postawy, autor przyzwala na ustanowienie państwa o ustroju liberalno-demokratycznym w konwencji filozoficznej, lecz także dopuszcza jednoczesną świadomość tego, że egzystencja tego bytu jest uzasadniana jako najbardziej rozsądna forma państwowej praktyki politycznej. Filozofia może tłumaczyć demokrację wyłącznie wówczas, gdy zaakceptuje samą siebie jako pewną odmianę dyskursu demokratycznego. Odmianę, która jako jedyna potrafi przyjąć pewien dystans do samych założeń filozoficznych, a utrzymując się w tej postaci – pozostaje dyskursem demokratycznym. Filozofia w powyższym wydaniu to de facto hermeneutyka polityki.