La natura nella letteratura italiana dei secoli XIII e XIV

Po krótkim wprowadzeniu na temat natury i poezji włoskiej w dwóch pierwszych wiekach jej istnienia (w języku włoskim) mówi się o utworach poetyckich XIII wieku, zwłaszcza o literaturze franciszkańskiej, w której piękno natury zajmuje miejsce szczególne, wyrażając serce i uczucia św. Franciszka, zachwyconego doskonałością wszystkich stworzeń. Następnie analizuje się „Scuola Siciliana” i „Dolce Stil Novo”, uwzględniając szczególnie poezję takich twórców, jak G. Guinizzelli, G. Cavalcanti, Folgore da S. Gimignano. Z kolei mówi się o Francesco Petrarce, analizując przede wszystkim jego Il Canzoniere. Utwór mówi o pejzażach, o wodzie rzek i mórz, o śniegu i lodach, o górach, o lasach, o drzewach, a szczególnie o laurze, o zwierzętach, o ptakach śpiewających, o ogniu, o powietrzu ciepłym czy zimnym, o gwiazdach świecących na niebie, o słońcu. Ostatnia część pracy poświęcona jest Il Decamerone Giovanniego Boccaccio. Dla niego natura wiosenna stanowi tło we wszystkich stu nowelach. Piękno wspaniałego krajobrazu wiejskiego sprzeciwia się okropności zarazy, śmierci i zła panujących w mieście (Florencja).