La portée dans les productions des apprenants avancés d’une langue étrangère

Artykuł proponuje wyjaśnienie zjawisk związanych z pojęciem zasięgu, ukazując jednocześnie, jak trudno jest opanować użycie pewnych partykuł tego typu. Tekst opiera się na danych empirycznych; chodzi tu o opis afisza i porównanie powstałych w ten sposób wypowiedzi autorstwa native speakers języków francuskiego i włoskiego, frankofonów uczących się języka włoskiego oraz italofonów uczących się francuskiego; w przypadku lokutorów nienatywnych mamy do czynienia z uczniami bardzo zaawansowanymi, czyli tzw. quasi-dwujęzycznymi. Autorzy dokonują przeglądu wcześniejszych prac dotyczących akwizycji partykuł zasięgu, które ukazują jasno, iż akwizycja owych partykuł związana jest z rozwojem morfologii i składni w lektach uczących się. Wspominane w artykule prace analizują więc użycie partykuł zasięgu zasadniczo na poziomie zdania, podczas gdy tekst Watorek, Dimroth i Perdue wychodzi poza jednostkę zdaniową, by zbadać funkcjonowanie partykuł na poziomie dyskursu. Szczegółowa analiza przykładów użycia partykuł zasięgu przez lokutorów natywnych oraz przez rodzimych użytkowników danego języka prowadzi autorów do konkluzji, iż w zasadzie każde zjawisko językowe powinno być analizowane na poziomie całostek ponadzdaniowych. Na podstawie tego typu analizy stwierdzić można np., iż o ile uczniowie będący na poziomie bardzo zaawansowanym nie mają kłopotów na poziomie budowy zdań w języku docelowym, tym niemniej wykazują jeszcze pewną słabość, jeśli chodzi o poprawne formowanie całostek ponadzdaniowych.