Wymóg uzyskania terytorialnego rozłożenia głosów (poparcia) w wyborach prezydenckich

Głównym celem tego artykułu jest wyjaśnienie, na czym polega specyfika instytucji wymogu uzyskania terytorialnego rozłożenia głosów w wyborach prezydenckich, istniejącego w: Nigerii od 1979 r., Kenii od 1992 r. i Indonezji od 2001 r., oraz określenie panujących w tych państwach warunków politycznych, które przyczyniły się do jej wprowadzenia i trwania. W końcowej części artykułu, dzięki porównaniu wszystkich trzech kazusów, wskazane zostaną szczegółowe różnice występujące obecnie między nimi. W artykule zostaną również zaprezentowane wnioski dotyczące dotychczasowych doświadczeń związanych z funkcjonowaniem przedmiotowej instytucji. Pozwolą one wstępnie ocenić, czy uprawnione jest stwierdzenie, że jej zastosowanie wpływa na obniżenie znaczenia konfliktowych zachowań w relacjach między grupami etnicznymi i na budowanie międzyetnicznej akomodacji w wymienionych państwach.

The aim of this article is to explain the institution of spatial vote distribution requirement in presidential elections that exists only in three multi-ethnic states: Nigeria (since 1979), Kenya (since 1992), and Indonesia (since 2001). To become a president in any of these states, a candidate who wins majority or plurality of votes in the elections also has to gain their minimal number (e.g. at least 20%) in more than half of their main administrative units. In the article, the main premises and multi-ethnic political context for applying this institution are identifi ed, as well as differences between all three cases indicated in detail. In the final part, the hitherto experience of employing this institution is evaluated.