The State of Social Investment as a Derivation of the Welfare State

According to Anthony Giddens, the state of social investment was to be the third way between neoliberalism and the post-war welfare state, the quintessence of a future-oriented approach in which the state becomes an entrepreneur. In this concept, state expenditures are perceived as a form of investment in human capital and understood as positive prosperity. The implementation of the state of social investment entails the phenomenon of citizenship of responsible risk recipients. In the literature on social investments, the reflection is repeated that this model is the result of the need to respond to the radically changed economic and social order, including the challenges of a globalized knowledge-based economy. The model encourages active participation in the search for solutions for social structural changes, such as aging population, changing the family model or the labour market. Despite the fact that the social investment model is based on the free market perceived as the most suitable for the organisation of societies, this is no longer the so-called inexorable market. It emphasizes the need for government intervention and targeting market forces to improve both economic and social performance. The aim of the article is to verify the thesis about the investment paradigm of social policy between free-market mechanisms and the welfare state, two extremely different interpretations of contemporary socioeconomic reality.

Według Anthony’ego Giddensa państwo inwestycji społecznych miało być trzecią drogą między neoliberalizmem a powojennym państwem opiekuńczym, kwintesencją podejścia zorientowanego na przyszłość, w którym państwo staje się przedsiębiorcą. Wydatki państwa są w tej koncepcji postrzegane jako forma inwestycji w kapitał ludzki i rozumiane jako dobrobyt pozytywny. Implementacja państwa inwestycji społecznych pociąga za sobą zjawisko obywatelstwa odpowiedzialnych odbiorców ryzyka. W literaturze dotyczącej inwestycji społecznych powtarza się refleksja, że model ten jest wynikiem potrzeby reagowania na radykalnie zmieniony porządek gospodarczy i społeczny, w tym wyzwania zglobalizowanej gospodarki opartej na wiedzy. Model zachęca do aktywnego uczestnictwa w poszukiwaniu rozwiązań dla społecznych zmian strukturalnych, takich jak: starzenie się społeczeństwa, zmiana modelu rodziny czy rynku pracy. Pomimo faktu, że model inwestycji społecznych oparty jest na wolnym rynku, postrzeganym jako najbardziej odpowiedni dla organizacji społeczeństw, to nie jest to już tak zwany nieubłagany rynek. Podkreśla się bowiem potrzebę interwencji rządu i ukierunkowania sił rynkowych w celu poprawy zarówno wyników gospodarczych, jak i społecznych. Celem artykułu jest weryfikacja tezy o usytuowaniu paradygmatu inwestycyjnej polityki społecznej pomiędzy mechanizmami wolnorynkowymi a państwem dobrobytu, dwiema skrajnie różnymi interpretacjami współczesnej rzeczywistości społeczno-gospodarczej.