Photogrammetry – principles of operation and application in rehabilitation

Photogrammetry is a method of measurement of a physical object by means of images. The term comprises registration of electromagnetic radiation in a wide range of wave lengths. Determination of location of a point in a three-dimensional space is the common principle for all methods. Photographs of the same point taken simultaneously from at least two locations constitute the basis of calculations. Photogrammetric methods used in medicine fall into two basic groups: evaluation of movement and assessment of changes on a surface. The presented principle of classification is very simplified. The real complexity of the idea is reflected by a great variety of measurement systems. So far, Moiré’s system assessing the shape of the back has gained greatest popularity in rehabilitation. Methods assessing movement are much less common due to the prices of the equipment, necessity to use large rooms and being time-consuming. Fortunately, there has lately been an improvement in this respect. Depending on the capturing method, information about structure or movement can be obtained. None of the devices using most modern measurement technologies is able to examine both kinds of data simultaneously. The advantage of all photogrammetric systems is a large amount of information obtained; their disadvantage is a difficulty of its interpretation. Usefulness of measurement equipment requires presence of a system of data interpretation as an integral part of this equipment. Progress in rehabilitation depends on one hand on technical features of measurement equipment and, on the other hand, on rehabilitation specialists who will be able to formulate their expectations towards systems of movement measurement being newly developed.

Fotogrametria jest pomiarem obiektu fizycznego przy pomocy obrazów. Pojęcie to obejmuje rejestrację promieniowania elektromagnetycznego w szerokim zakresie długości fal. Wspólna dla wszystkich metod jest zasada wyznaczania połoŜenia punktu w trójwymiarowej przestrzeni. Podstawą do obliczeń są zdjęcia tego samego punktu wykonane jednocześnie przynajmniej z dwóch różnych miejsc. Metody fotogrametryczne, stosowane w medycynie, możemy podzielić na dwie podstawowe grupy: do badania ruchu i do oceny zmian powierzchni. Przedstawiona zasada podziału jest bardzo duŜym uproszczeniem istoty badań fotogrametrycznych. O prawdziwej złoŜoności tematu świadczy wielka różnorodność systemów pomiarowych. Do tej pory największą popularność w rehabilitacji zdobyła metoda mory, oceniająca kształt pleców. Metody oceniające ruch są znacznie mniej popularne, ze względu na cenę urządzeń, potrzebę wykorzystywania dużych pomieszczeń i czasochłonność pomiarów. Na szczęście, także i pod tym względem zachodzą korzystne zmiany. W zależności od sposobu patrzenia uzyskujemy informacje o strukturze lub o ruchu. żadne urządzenie stosujące najnowsze technologie pomiarowe nie jest w stanie zbadać całości. Zaletą wszystkich systemów fotogrametrycznych jest duŜa ilość dostarczanych informacji, wadą – trudność w ich interpretacji. żeby system pomiarowy był uŜyteczny, jego integralną częścią powinien być system interpretacji wyników badań. Postęp w rehabilitacji zależy z jednej strony od technicznych możliwości urządzeń pomiarowych, z drugiej strony od specjalistów rehabilitacji, którzy będą potrafili formułować oczekiwania wobec nowo rozwijanych systemów pomiarowych układu ruchu