Wizerunek w katalogu dóbr osobistych człowieka a jego okazanie jako czynność procesowa

Wizerunek stanowi jedno z dóbr osobistych przynależnych każdemu człowiekowi. Każdy ma prawo do wizerunku, do dysponowania nim i do jego ochrony. Jest to prawo niezbywalne, niemajątkowe i niedziedziczne. W dzisiejszej dobie, gdy nastąpił tak gwałtowny rozwój mediów ochrona wizerunku nabrała szczególnego znaczenia. Należy podkreślić, że wizerunek należy do podstawowych dóbr osobistych i równocześnie dóbr najsilniej chronionych. Podstawą wszelkich wolności i praw człowieka jest jego godność jako osoby ludzkiej. Jest ona niezbywalna i podlega stałej i jednakowej dla wszystkich ochronie prawnej w myśl zasady, że „wszyscy są równi wobec prawa”. Przepisy dotyczące ochrony wizerunku zostały zawarte w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Celem artykułu jest omówienie zagadnienia wizerunku i jego ochrony przewidzianej w prawie cywilnym i w prawie autorskim w kontekście przepisów uprawniających do jego rozpowszechniania i wykorzystania przez Policję w trakcie wykonywania czynności procesowej okazania. Błędne rozpoznanie przez świadków jest główną przyczyną pomyłek sądowych, w związku z powyższym nie wolno bezkrytycznie traktować wyników okazania, trzeba je postrzegać w kontekście całego materiału dowodowego. Wykorzystanie wizerunku podczas jego okazania stwarza konfl ikt pomiędzy interesem prywatnym, jakim jest ochrona dóbr osobistych, ochrony prawa do wizerunku, dobrego imienia, a dobrem wymiaru sprawiedliwości i ochroną bezpieczeństwa i porządku publicznego. W interesie publicznym leży bowiem ustalenie sprawcy przestępstwa i pociągniecie go do odpowiedzialności za swój czyn. Czynność procesowa okazania wizerunku jest więc usprawiedliwiona interesem publicznym i dobrem wymiaru sprawiedliwości, w tym dobrem toczącego się postępowania.