Prawnoustrojowe aspekty statusu krajowych organów regulacyjnych w sektorach infrastrukturalnych

Przemiany własnościowe i strukturalne w sektorach infrastrukturalnych polskiej gospodarki ostatniego trzydziestolecia, przy motywowanym interesem publicznym (art. 22 Konstytucji) i zasadą społecznej gospodarki rynkowej (art. 20) oddziaływaniu państwa na te sektory, uzasadniają potrzebę refleksji prawno-konstytucyjnej nad statusem działań organów regulacyjnych w tych sektorach. Akcesja do Unii Europejskiej ulokowała te działania na szlaku przedsięwzięć integracyjnych Unii, nakierowanych na „horyzontalną” integrację sektorów infrastrukturalnych państw członkowskich. Najczęściej stosowanym narzędziem prawnym wdrażania unijnych inicjatyw integracyjnych są sektorowe dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady Unii. Polskie organy regulacyjne, z atrybutami ich niezależności, profesjonalizmu i merytoryki działania, znalazły się w polu, gdzie krzyżują się dwa nurty oddziaływań: ku unijnej integracji sektorowej oraz wiodącego od Rady Ministrów RP i właściwych ministrów nurtu polityki krajowej wobec sektorów infrastrukturalnych. Autor, identyfikując elementy tego usytuowania, wskazuje na konstytucyjno-prawne niejasności (wręcz: dylematy) w odniesieniu do relacji: Rada Ministrów (i jej Prezes)/ministrowie – organy regulacyjne.

Ownership and structural changes in the infrastructural sectors of the Polish economy in the last three decades, while maintaining the public interest (art. 22 of the Constitution) and the implementation of the “social” market economy principle (art. 20) of the state’s influence on these sectors, justify the need for a legal and constitutional reflection on the status of activities of regulatory bodies in these sectors. The accession to the European Union has placed said activities on the path of the Union’s integration policies, aimed at “horizontal” integration of the infra-structural sectors of the EU member states. A typical and most commonly used legal tool for implementing EU integration undertakings are sectoral directives of the European Parliament and the Council. The Polish regulatory authorities with their postulated attributes of independence, professionalism and objectivity, have found themselves in the field where two routes of the addressed impacts cross: the EU sectoral integration route and the route of implementation of national policy toward infrastructure sectors (steaming from the Polish Council of Ministers and from relevant ministries). The author, identifying the elements of such use, points out the constitutional and legal uncertainties (even: dilemmas) in regard to the relationship between the Council of Ministers (and the Prime Minister)/relevant ministries and the state sectoral regulatory bodies.