Proposal to Repeal the Fixed-Term Parliaments Act 2011 in the UK Constitutional System

The Fixed-term Parliaments Act, which entered into force in 2011, introduced completely new regulations on the dissolution of Parliament and the duration of its mandate. It repealed the royal prerogative under which the queen, on the advice of the Prime Minister, had the power to dissolve Parliament at any time, which would ultimately lead to parliamentary elections. Despite the introduction of a fixed parliamentary term, constitutional practice, in particular the precedents of 2017 and 2019, have shown that the fundamental objectives of the new act, i.e. to ensure the stability of governments and to prevent the Prime Minister’s manipulation of the election date for political gain, can be easily undermined. This article attempts to analyze and evaluate the functioning to date of the Fixed-term Parliaments Act 2011 in the UK constitutional system and to examine the possible implications of repealing the Act for the functioning of the UK Constitution.

Ustawa o stałej długości kadencji, która weszła w życie w 2011 r. wprowadziła całkowicie nowe regulacje dotyczące rozwiązania parlamentu oraz czasu trwania jego pełnomocnictw. Uchylała ona prerogatywę monarchy, który za rada premiera posiadał kompetencję do rozwiązania parlamentu de facto w każdym czasie i doprowadzenia do wyborów parlamentarnych. Pomimo wprowadzenia sztywnej kadencji parlamentu praktyka konstytucyjna, w szczególności precedensy z 2017 r. i 2019 r. pokazały, że podstawowe cele nowej ustawy, tj. zapewnienie stabilności rządów oraz zapobieganie manipulowaniu datą wyborów przez premiera w celu osiągnięcia korzyści politycznych mogą być z łatwością podważone. Celem artykułu jest analiza i ocena dotychczasowego funkcjonowania ustawy o stałej długości kadencji z 2011 roku w brytyjskim systemie konstytucyjnym oraz analiza ewentualnych skutków uchylenia ustawy dla funkcjonowania konstytucji brytyjskiej.