Neofractures versus inherited fractures in structural analysis : A case study from Quaternary fluvial gravels (Outer Carpathians, Poland)

This paper presents the results of a detailed analysis of flysch-derived clasts within Quaternary fluvial gravels exposed close to a map-scale overthrust. These clasts are commonly fractured. For a given population of clasts, the number of fractured clasts is positively correlated with the clast size and negatively correlated with the grain size of clast-forming rocks. The fractures comprise both those inherited from earlier joints cutting source strata, and those formed in situ within the gravels (neofractures). These two groups of fractures show different diagnostic features. The inherited fractures are orientated at random in relation to geographic coordinates, where as the neofractures show a well-organized architecture. The inherited fractures are mostly inclined 80–90° to the a-b planes of the host clasts, whereas the neofractures are usually inclined at 0–80° to these planes. The occurrence of neofractured clasts within the analysed gravels results from tectonic activity post-dating gravel deposition.

W czwartorzędowych żwirach rzecznych odsłoniętych w pobliżu regionalnego nasunięcia w polskich Karpatach Zachodnich powszechnie występują spękane klasty skał fliszowych. W analizowanym materiale klasty skał drobnoziarnistych są częściej spękane, niż klasty skał gruboziarnistych. Obserwuje się też dodatnią korelację pomiędzy liczbą spękanych klastów a ich wielkością. Wśród spękań występują spękania odziedziczone po spękaniach ciosowych tnących skały macierzyste oraz neospękania, które powstały in situ w żwirach. Te dwie grupy spękań cechuje różna orientacja w stosunku do współrzędnych geograficznych oraz do powierzchni a-b klastów, tj. płaszczyzny zawierającej oś o maksymalnym (a) i pośrednim (b) wymiarze. Spękania odziedziczone są zorientowane chaotycznie w stosunku do współrzędnych geograficznych, podczas gdy orientacja neospękań jest uporządkowana. Spękania odziedziczone są zorientowane niemal pionowo (80-90°) względem powierzchni a-b klastów macierzystych, natomiast neospękania są zorientowane pod katami 0-80° do tych powierzchni. Pochodzenie neospękań jest wynikiem aktywności tektonicznej, która miała miejsce po osadzeniu analizowanych żwirów.