The Spiritual Realism and the Proposal of Holy Communion for the Non-Sacramental Marriages

The discussion on the proposal of Holy Communion for those living in non-sacramental relationships should be viewed through the prism of spiritual realism. There is a need to sort out the doctrinal facts related to this reality to clarify the subject of discussion and the reality of communion in the metalanguage. It is also necessary to consider the contradictions between the basic idea of communion and the objectification of the Person, which is expressed in the instrumentalization of the Eucharistic Communion. For the realistic and comprehensive approach to the sacraments, it is necessary to be aware of the dimension of the spousal sacramental life. One needs to also reckon with the uninterrupted and unchangeable Tradition. It is necessary to ensure the right use of the terms and Gospel of the family. The correctness of the theological discussion requires areal discernment rather than the lobbying for the “already marked path,” omitting even St Paul VI’s Humanae vitae or St John Paul II’s Familiaris consortio and his entire extensive teaching about marriage and the family. It is also important not to instrumentalize the practice of the “spiritual communion.”

Zabierając głos w dyskusji nad propozycją Komunii Świętej dla żyjących w związkach niesakramentalnych, należy przyjąć jako najbardziej adekwatne spojrzenie w kluczu realizmu duchowego. Trzeba uporządkować fakty doktrynalne związane z tą rzeczywistością. Doprecyzować przedmiot dyskusji i rzeczywistość komunii w metajęzyku. Koniecznym jest także uzmysłowienie sobie sprzeczności między podstawową ideą komunii a uprzedmiotowieniem Osoby, czego wyrazem jest m.in. instrumentalizacja Komunii eucharystycznej. Dla realistycznego i kompleksowego podejścia do sakramentów konieczna jest świadomość wymiaru oblubieńczego życia sakramentalnego. Trzeba też liczyć się z nieprzerwaną i niezmienną Tradycją. Należy zadbać o poprawne używanie terminów digamoi oraz „ewangelia rodziny”. Poprawność dyskusji teologicznej domaga się rzeczywistego rozeznawania, a nie lobbowania za „już wytyczoną drogą” z pominięciem chociażby Humanae vitae św. Pawła VI czy Familiaris consortio i całego rozległego nauczania o małżeństwie i rodzinie św. Jana Pawła II. Istotną sprawą jest również nie instrumentalizować praktyki „komunii duchowej”.