Rezyliencja jako paradygmat bezpieczeństwa w czasach przewlekłych kryzysów

W dobie przewlekłych i cyklicznych kryzysów takich jak epidemie, wzmożone ruchy migracyjne, czy zmiany klimatyczne rezyliencja stała się atrakcyjnym i zyskującym na popularności podejściem do bezpieczeństwa. Dostarcza ona inspiracji do zmiany sposobu myślenia o zarządzaniu kryzysowym, rozproszeniu odpowiedzialności za bezpieczeństwo czy temporalności zagrożeń. Rezyliencja skupia uwagę na wspólnotowych i indywidualnych mechanizmach radzenia sobie z kryzysami, adaptacji do ciężkich warunków oraz powrocie do jakiejś formy normalnego stanu po okresie kryzysu. Celem artykułu jest przegląd i przybliżenie koncepcji rezyliencji, zaoferowanie syntezy obecnego rozumienia tej koncepcji oraz porównanie jej różnych inkarnacji w perspektywie nauk o polityce i bezpieczeństwie. Autor postuluje, iż rezyliecja jest obiecującym podejściem teoretycznym, i tym samym powinna być szerzej wykorzystywana w badaniach nad polskimi dyskursami i praktykami bezpieczeństwa.

In times of protracted and periodic crises such as epidemics, increased migratory flows and climate change, resilience has become an attractive and increasingly relevant approach to security. It opens new avenues of inquiry about crisis management introducing a refreshed perspective on diffusion of responsibility or temporality of security. Resilience is understood as an ensemble of societal and individual mechanisms for dealing with crisis situations, adaptive capabilities and “bouncing back” to a form of normal state after a period of crisis. This article discusses the complexity of resilience, outlining a synthesis of the current understanding of this concept from political and security perspectives, and promoting resiliencism as a promising analytical framework. In this way, the article calls for more significant inclusion of resilience in studies on Polish security practices and discourses.