Konstytucja w „czasach zarazy” czyli o zaniechaniach organów władzy i ich konsekwencjach (skutkach) prawnych

Wybuch epidemii COVID-19 na świecie spowodował konieczność podjęcia działań, mających na celu zapobieganie dalszemu rozprzestrzenianiu się wirusa oraz zminimalizowanie negatywnych konsekwencji dla zdrowia i życia ludzi oraz gospodarki. W Polsce wprowadzony został stan epidemii w drodze rozporządzenia Ministra Zdrowia. Od samego początku sposób procedowania oraz ranga przyjmowanych aktów prawnych budziła poważne wątpliwości konstytucyjne. Podobnie jak i zaniechania, jakie nastąpiły ze strony organów władzy. Przede wszystkim niewprowadzenie jednego z konstytucyjnie określonych stanów nadzwyczajnych, a zwłaszcza stanu klęski żywiołowej, który swoim charakterem najbardziej odpowiadał zaistniałej sytuacji epidemicznej w kraju. Spowodowało to stan chaosu prawnego i szereg negatywnych konsekwencji społecznych oraz gospodarczych.  stąd zasadne było pytanie, kto ponosi odpowiedzialność za ten stan rzeczy.

The outbreak of the COVID-19 epidemic in the world made it necessary to take action to prevent the further spread of the virus and minimize the negative consequences for human health and life and the economy. In Poland, the Minister of Health introduced an state of the epidemic by way of a regulation. From the very beginning, the procedure and the rank of adopted legal acts raised serious constitutional doubts. Just like omissions on the part of public authorities. First of all, the failure to introduce one of the constitutionally defined states of emergency, especially a state of natural disaster, which by its nature corresponded best to the epidemic situation in the country. That resulted in a legal state of chaos and a number of negative social and economic consequences. Therefore, it was reasonable to question who is responsible for this state of affairs.