Metoda oceny wentylacji mieszkań w budynkach przed i po termomodernizacji

W budynkach wyposażonych w instalacje wentylacji grawitacyjnej krotność wymiany powietrza, która zależy od szeregu czynników, takich jak wiatr, szczelność obudowy budynku oraz zachowania użytkowników, jest trudna do oceny. W artykule podana została nowa metoda określania maksymalnej wartości średniej miesięcznej wymiany powietrza w okresie sezonu ogrzewczego. Metoda ta została opracowana na podstawie bilansu energetycznego, w którym uwzględniono straty i zyski ciepła oraz ciepło dostarczane z instalacji ogrzewczej. Z analizy przeprowadzonej w odniesieniu do typowego mieszkania w warunkach polskich, zlokalizowanego w budynku mieszkalnym przed termomodernizacją, wynika, że krotność wymiany powietrza w takim mieszkaniu zmienia się w okresie sezonu ogrzewczego w szerokim zakresie: od 0,4 h-1 do 1,6 h-1. W mieszkaniach charakteryzujących się dużym udziałem strat ciepła przez przenikanie w całkowitym obciążeniu cieplnym, średnia krotność wymiany powietrza może obniżyć się nawet do 0,1 h-1. Duże wartości tej krotności, przekraczające wymagany poziom, występują na początku i na końcu sezonu ogrzewczego, ale w pozostałym, dłuższym okresie krotność wymiany powietrza jest niższa od wymaganej. Typowa termomodernizacją budynku, ograniczająca się do zwiększenia izolacyjności cieplnej elementów jego obudowy, dostosowania instalacji ogrzewczej do zmniejszonych potrzeb oraz wyposażenia jej w urządzenia do automatycznej regulacji, nie zmienia tej sytuacji. W związku z tym oszczędności energetyczne w budynkach mieszkalnych po termomodernizacji na skutek zmniejszenia nadmiernej wentylacji mogą być osiągane w początkowym i końcowym okresie sezonu ogrzewczego.

In buildings equipped with natural ventilation systems the air change rate, which is greatly influenced by wind, airtightness of the building envelope and by behaviour of users, is generally difficult to assess. The paper presents the new method for determination the maximum monthly average air change rate in dwellings during the heating season. This method was worked out on the basis of the balance including heat losses and gains as well as the heat delivered from the heating system. The main conclusion of the analysis, carried out for a typical dwelling in Polish conditions, is that the air change rates in residential buildings before the thermal retrofit change during the heating season in a large range-from 0,4 to 1,6 h-1. For dwellings with the big contribution of heat losses by transmission in the total heat load, the air change rate can be reduced even to 0,1 h-1. The big rates exceeding the required level occur in the beginning and at the end of the heating period but in the remaining period, which is longer, the air change rates are below this level. A typical thermal retrofit of the building, which is limited to increasing of thermal insulation of the building envelope elements, regulating the heating system to the reduced needs and equipping it in control devices, does not change this situation. So, the energy economies by reducing an excessive air change in the residential buildings after thermal retrofit can be reached in the initial and final period of heating season.