„Szkoła szacunku”: Yves Bonnefoy i przekłady sonetów Petrarki
Yves Bonnefoy, najsłynniejszy poeta francuski drugiej połowy XX wieku, był także tłumaczem. Przeważnie tłumaczył teksty angielskie, m.in. całą spuściznę Szekspira. Opracował, w esejach i wywiadach, swoją własną wizję tłumaczenia, a pod koniec życia poświęcił się po części badaniom sztuki włoskiej (renesans, barok, sztuka nowoczesna), przetłumaczył dwadzieścia jeden sonetów Petrarki. W tym artykule proponujemy ukazanie spójności pracy Yves’a Bonnefoy. Rozwinął on pewną etykę poezji, która obejmowała również przekłady, definiowana zaś była jako „szkoła szacunku” (wobec autora tekstu źródłowego, wobec siebie i wobec czytelników). Do swoich tłumaczeń sonetów Petrarki wybrał słowa, rytmy i frazy, które znalazł we własnych zbiorach wierszy. Przemoc i teatralność tych sonetów przypomina tę z Douve’a lub In the lure of the Threshold. W rezultacie, wiernie tłumacząc, łączy wersety Petrarki z własnymi, w ciągłości własnej pracy.
« La scuola del rispetto » : Yves Bonnefoy e la traduzione di Petrarca
Yves Bonnefoy, il più grande poeta francese della seconda metà del Novecento, è stato anche traduttore, soprattutto di testi inglesi, tra i quali l’opera intera di Shakespeare. Alla fine della sua vita, dedicata in parte allo studio dell’arte italiana (Rinascimento, Barocco, arte moderna), ha tradotto ventiquattro sonetti di Petrarca. In questo articolo abbiamo lo scopo di mostrare la coerenza dell’opera di Bonnefoy. Ha sviluppato un’etica della poesia che comprendeva anche la traduzione, “scuola del rispetto” (verso l’autore del testo sorgente, nonché verso se stesso e verso i lettori). Ha scelto per la traduzione dei sonetti di Petrarca parole, ritmi, costruzioni di frasi che si trovano nelle sue poesie. La violenza e la teatralità di questi sonetti assomigliano a quelle di Douve o di Nell’ insidia della soglia. Ne consegue che mentre traduce fedelmente, collega i versi di Petrarca ai suoi, nella continuità della sua propria opera.
Yves Bonnefoy, the most famous French poet of the second part of the XXth century, was also a translator. He mainly translated English texts, and among them the whole work of Shakespeare. He has developed, in essays and interviews, his vision of the translation, and at the end of his life partially dedicated to the study of Italian Art (Renaissance, Baroque, Modern Art), he translated twenty one sonnets of Petrarch. In this article we propose to show the coherence of the work of Yves Bonnefoy. He developed an ethics of poetry that also included translation, defined as “the school of the respect” (towards the author of the source text, towards oneself and towards readers). For his translation of Petrarch’s sonnets he chose words, rhythms, and phrases that were found in his collections of poems. The violence and the theatricality of these sonnets resemble those of Douve or In the lure of the Threshold. As a result, while translating faithfully, he links Petrarch’s verses to his own, in the continuity of his own work.
