Rozwiązanie umowy o dożywocie — uwagi na tle art. 913 § 2 Kodeksu cywilnego

Stosunek dożywocia opiera się na quasi rodzinnych więzach łączących jego strony. Z tej przyczyny kwestię zakończenia tego rodzaju relacji reguluje przepis szczególny — art. 913 § 2 k.c. Niniejszy tekst zawiera analizę zagadnienia legitymacji czynnej, biernej, przesłanek warunkujących rozwiązanie umowy o dożywocie oraz skutków wyroku rozwiązującego taką umowę. Ustawodawca, regulując kwestię zakończenia stosunku dożywocia, zdecydował się wprowadzić wiele obostrzeń. Roszczenie o rozwiązanie umowy o dożywocie przysługuje nabywcy oraz zbywcy nieruchomości, który jest dożywotnikiem. Jedynie sąd, w sytuacjach wyjątkowych, może orzec o rozwiązaniu umowy o dożywocie. Mając na względzie powyższe, słuszną wydaje się teza, że celem wprowadzenia art. 913 § 2 k.c. była ochrona zasad pewności prawa i pewności obrotu.

The life annuity relationship is based on quasi family ties connecting his parties. For this reason, the issue of completing this kind of relationship is regulated by a special provision - Article 913 § 2 Polish Civil Code. This text contains an analysis of the issue of a capacity to sue or be sued, conditions for dissolution of the life annuity contract and the consequences of the judgment dissolving such a contract. The legislator, by regulating the end of the life annuity relationship, decided to introduce many restrictions. A claim for the dissolution of the life annuity contract is vested in the purchaser and seller of the property, which is an annuitant. Only the court in exceptional circumstances, may decide to dissolve the life annuity contract. In view of the above, the right seems to be the thesis that the purpose of the introduction of Article 913 § 2 Polish Civil Code was to protect the principles of legal certainty and marketing certainty.