Etyka troski jako camera obscura współczesnej filozofii polityki. O znaczeniu tego, co zakryte

Celem niniejszego artykułu jest próba ujęcia etyki troski jako intrygującego dla filozofii polityki metanarzędzia oraz zwrócenie uwagi na jej wkład w rozumienie filozoficznych aspektów funkcjonowania wspólnoty politycznej we współczesnym dyskursie. Struktura koncepcyjna prezentowanych treści opiera się na przyjęciu analogii między myśleniem a postrzeganiem rzeczywistości za pomocą metafory camera obscura. Wykorzystanie dosłownej i metaforycznej wykładni tego wyrażenia otwiera możliwość usytuowania dyskursu kobiet, organizowanego zwykle w oparciu o kategorię miejsca, wokół osi widzialne – niewidzialne, z podkreśleniem wagi tego, co ukryte. To, co niewidzialne (prywatne) umożliwia to, co widzialne i publiczne, warunkuje je i wspiera. Etyka troski pokazuje, jak powszechnym zjawiskiem jest współzależność, którą nie tyle trzeba znieść poprzez upaństwowienie, co wprowadzić w obszar debaty filozofii polityki jako rewers tego, co publiczne i wymaga nie tyle upaństwowienia, co dowartościowania. Punktem wyjścia dla prowadzonych rozważań są uwagi Hannah Arendt, Alasdaira MacIntyre’a oraz amerykańskiej feministki Evy Feder Kittay.

The aim of this article is to propose care ethics as an intriguing metatheoretical tool for political philosophy as well as to draw attention to its potential for understanding philosophical aspects of the political community in the contemporary discourse. The article’s main structure relies on the analogy made between thought and reality perception through the metaphor of camera obscura. The use of its literal and metaphorical meaning gives way to a new configuration of women discourse, typically centered on the category of place, on visible – invisible distinction, with an emphasis on the unveiled. The invisible (private) makes possible the visible and public, gives the condition for and fosters it. Care ethics explains how interdependence is a common phenomenon which should be not overcome by making it institutional but rather by introducing into the debate in political philosophy. Interdependence is a reverse of the public and should be appreciated as such. The article’s starting point are considerations of Hannah Arendt, Alasdaira MacIntyre and the American feminist Eva Feder Kittay.