Kształtowalność. Próba rewizji struktur Heideggerowskiego bycia w czasach antropocenu

Artykuł podejmuje problem możliwości wzajemnego odziaływania bytów w ontologii Heideggera i ewentualnego znaczenia tego zjawiska dla ich bycia i swoistości. Wydaje się bowiem, że w Heideggerowskiej koncepcji bycia brakuje wymiarów kształtowania i bycia kształtowanym przez innych. Możliwe jest jednak takie zrekonstruowanie podstawowych struktur bycia – światowości i czasowości – które pozwoli wpisać w Heideggerowską ontologię strukturę „kształtowalności”, która nie będzie ograniczona tylko do bytów ludzkich. To z kolei może przybliżyć nas do lepszego zrozumienia jednego z kluczowych dylematów epoki antropocenu, jakim jest ustanowienie granicy między śladem i krzywdą

This paper addresses the problem of whether beings in Heidegger can affect each other and the significance of this phenomenon for their being and the ownmost. It seems that Heidegger’s concept of being lacks the dimensions of shaping and being shaped by others. However, it is possible to revise his concepts of fundamental structures of being, such as temporality and worldliness, thereby creating the structure of “shapeability”, which would not be limited to human beings. This, in turn, can help elucidate one of the key dilemmas of the Anthropocene related to setting the boundary between footprint and harm.