Cała prawda o budynkach wielkopłytowych

Intensywny rozwój budownictwa, zapoczątkowany w latach 50-tych XX wieku, ujawnił w skali całego kraju duże trudności w zaopatrzeniu w cegłę ceramiczną oraz zapewnieniu niezbędnej grupy murarzy. Dlatego w różnych ośrodkach kraju, rozpoczęły się eksperymenty w zakresie zastąpienia dotychczasowych, pracochłonnych technologii murarskich metodami bardziej uprzemysłowionymi. Polegały one między innymi na zastosowaniu dużych prefabrykowanych elementów ściennych o ciężarze zbliżonym do możliwości udźwigu wieżowych żurawi budowlanych. Elementy ścienne wykonywane były seryjnie w specjalnie zaprojektowanych poligonach lub w zamkniętych zakładach prefabrykacji, przy zastosowaniu odpowiedniej mechanizacji produkcji, a ich tworzywem był beton żwirowy, żużlobeton i gazobeton. Czy budownictwo wielkopłytowe spełniło swoje zadanie i jaki jest jego obecny stan?

The intense development of construction from the 1950s onwards led to significant difficulties all over the country in obtaining ceramic bricks and providing the necessary teams of bricklayers. Hence experiments were undertaken at various institutions to find more industrialized alternatives to the existing labour-intensive masonry techniques. One of the features of the new technologies was the use of large prefabricated wall elements, weighing close to the maximum that could be lifted by building cranes. These elements were mass produced on specially designed testing grounds or in closed prefabrication plants, using appropriate means of mechanization of production, and using gravel concrete, slag concrete and aerated concrete as raw materials. Did this construction technology achieve its goals, and what is its current state?